Bezduszna - Gail Carriger

"Wehikuł czasu zapisany słowami..."


"Bezduszna" autorstwa młodej pisarki Gail Carriger to jedna, z ostatnio coraz bardziej powiększających swoje grono, powieści wiktoriańskich z wątkiem paranormalnym. Do tej pory miałam styczność tylko z "Mechachanicznym Aniołem" Cassandry Clare i "Mrocznym Sekretem" Libby Bray i pomimo, że wszystkie te trzy książki osadzone są w tych samych latach, czyta się je inaczej - pani Clare zapominała czasem o tym, że pisze książkę której akcja rozgrywała się sto pare lat temu, pani Bray za to zapominała o tym, że w książce przydałaby sie akcja, a co można zarzucić "Bezdusznej"...? W ciągu zbliżających się dni spróbuję znaleźć taką rzecz, bo teraz przychodzi mi na mysl tylko to, że mogłaby mieć więcej stron.


Panna Alexia Tarabotti dwudziesto-sześcio latką bez męża, co czyni ją starą panną. I to starą panną bez jakichkolwiek szans na zamążpójście, bo kto by chciał za żonę kobietę o włoskich korzeniach, z dużym nosem, krzaczastymi brwiami i krągłościami? No i nie ukrywajmy - bezduszność dziewczyny także niewiele pomaga. Sprawy komplikują sie jeszcze bardziej gdy pannę Tarabotti atakuje na przyjęciu wampir! Bezduszna przez przypadek, bo w samoobronie uśmierca go parasolką. Po prostu nie mogło być jeszcze gorzej, chociaż... Alexia zostaje również skazana na przebywanie w towarzystwie gburowatego, aroganckiego oraz przystojnego, lorda Maccona, który to z rozkazu królowej Wiktorii zaczyna prowadzić śledztwo, i bezduszna jest skazana na spędzanie czasu ze znienawidzonym lordem, do którego pała niechęcią równie mocno jak on do niej od incydentu kiedy przez pannę Tarabotti Cornall... usiadł na jeżu! Tak więc czy lepsze zapoznanie się z lordem będzie jedyną dobrą stroną tej pogmatwanej sytuacji, czy może kolejną gorszącą rzeczą?


Sprawy lecą na łeb, na szyję, gdy okazuje się, że wampir z przyjęcia nie był przypadkowym wędrowcem. Kto wykradł akta Alexii z biura BUR-u? Pan McDougall też trochę namiesza, no i o co chodzi z woskowym człowiekiem i VIXI? A co najważniejsze - jak to będzie z tym lordem Macconem?


Narracja "Bezdusznej" jest niby normalna i często spotykana, bo trzecioosobowa, ale przedtem pozwoliłam sobie lekko porównać tą ksiązkę do dwóch innych,których akcja rozgrywa się w wiktoriańskim Londynie, więc teraz też sie o to pokuszę - w porównaniu do "Mrocznego Sekretu" i "Mechanicznego Anioła", "Bezduszna" ma cudowny język a wszystko jest tak fantstycznie opisane, że można sie przez chwilę poczuć, jakbyśmy się tam znajdowali. Język którym Gail Carriger sie posługuje jest piękny i zasługuje na to, żeby aż tyle o nim napisać. A jak z postaciami? Właściwie to za wyjątkiem rodziny Alexii, która mnie niesamowicie irytowała, ale oczywistym było, że specjalnie autorka przedstawiła ich jako takie wredoty, nie było bohatera, który czymś by się u mnie naraził - wszyscy można by rzec, byli sympatyczni, a moje uznanie szczególnie zyskał lord Maccon oraz profesor Lyall. Był także ten jej przyjaciel, wampir, który mówił kursywą, i on też bardzo mi się przypodobał, jednak nie pamiętam jego imienia ;)


Tak więc jak można podsumować tę krótką, tym razem, recenzję? "Bezduszna" czaruje językiem, stylem oraz jestem pewna, że spodoba się każdej osobie ceniącej sobie elegancję i wyrafinowanie, oraz niegrzeczne psoty na ulicach wiktoriańskiego Londynu. Czyli spodoba się prawie każdemu ceniącemu sobie książki rozgrywające się za czasów rządów królowej Wiktorii. Polecam, a moja ocena to 9/10, za to, że akcja czasami niestety miała momenty zaparcia :)


Wydawnictwo: Prószyński i s-ka
Rok wydania: 2011
Ilość stron: 320
Cena det. 34 zł