Nowy przywódca - Julianna Baggott

    "Swędzi kolano. Słońce, ono znika."

    "Nowy przywódca" to druga część trylogii "Świat po Wybuchu" rozpoczętej książką "Nowa ziemia". Pierwszy ton czytałam w sumie nie tak dawno temu, bo pod koniec lutego tego roku, ale, mimo że jestem przyzwyczajona do czekania na kolejne części różnych serii niemalże latami, niesamowicie stęskniłam się za światem stworzonym przez panią Baggott. Moja sympatia do bohaterów w komplecie z niecierpliwością dotyczącą tego co dalej się z nimi stanie, sprawiała, że nie mogłam się doczekać momentu, kiedy będę nareszcie mogła dorwać drugą część. No i w końcu się stało. 

Upiorne dziewczynki, potworne dziewczynki, upiorne dziewczynki.

Kto je ocali od tego świata? Od tego świata?

Rzeka szeroka, rzeka się wije, rzeka woła, rzeka się wije...

    Chwilowy spokój grupki przyjaciół nie mógł trwać za długo. Każdy jak dotąd miał zajęte myśli, ale w miarę bezpiecznymi zadaniami. Partridge z Lydą byli pod opieką Matek, Pressia pomagała dzieciom w kwaterze OPR a Bradwell, towarzysząc jej niekiedy, zajmował się odczytaniem Czarnych Skrzynek. Jednak wszystko zmienia się w momencie, gdy docierają do nich informacje dotyczące Czystej dziewczynki z Przesłaniem, zesłanej z Kopuły. Mała, dziewięcioletnia Wilda powtarzająca w kółko "Chcemy naszego syna z powrotem". Nie każdy wie o co chodzi, jednak oni owszem. Wiedzą że chodzi o Partridge'a, bo jego ojciec - bezwzględny Ellery Willux, sprawujący władzę w Kopule - domu ludzi Czystych - zrobi dosłownie wszystko aby znów dopaść syna w swoje ręce. Chłopak będzie musiał zostawić przyjaciół, niedawno odnalezioną siostrę oraz dziewczynę, którą kocha, aby ludzie żyjący poza Kopułą, których los nie był już dla niego całkiem obcy, przeżyli. Jednak Pressia w towarzystwie Bradwella, El Capitana ze swoim bratem - Helmundem na plecach oraz Fingana - wyjątkowej spośród wszystkich Czarnych Skrzynek - wyruszają do jedynego miejsca, w którym liczy się czas. Jednak ani dla jednych, ani dla drugich, ani nawet dla Lydy, która z powrotem trafiła pod opiekę Matek, nie będzie to bezproblemowa misja. Czy Partridge będzie miał na tyle odwagi, aby zabić swojego własnego ojca, nieważne jak wielkim tyranem by nie był? Jakie są skutki uboczne lekarstwa zrobionego przez matkę Pressii oraz Partridge'a, którego fiolki zostały im powierzone. Czy wszyscy przeżyją?

Brodzą w wodzie, by ich uleczyła, by ich rany zagoiła, uleczyła.

Utonęły, ich skóra cała się złuszczyła, ich skóra się perliła,ich skóra się złuszczyła.

    Na tle całej trylogii pierwsza część była dla mnie takim ziarnem zasianym po to aby rozbudzić ciekawość czytelnika. Od drugiego tomu trylogii oczekiwałam, że będzie to równie ciekawe, jeśli nie lepsze rozwiniecie tematu, aby w końcu w ostatnim - zwieńczającym przygody naszych bohaterów - wszystkie kwestie się wyjaśniły, nie pozwalając nam ani przez chwilę na nudzenie się. Co prawda nie przeczytałam jeszcze części trzeciej, więc nie wiem, czy moje oczekiwania zostaną spełnione, jednak z ręką na sercu mogę powiedzieć, że Julianna Baggott zrobiła z tą historią coś genialnego. W taki sposób poprowadziła fabułę, że stworzyła coś, co naprawdę porywa czytelnika do swojego świata i za nic nie chce z niego wypuścić. "Nowy przywódca" jako kontynuacja przeszła moje oczekiwania. Wątki, które rozpoczęły się w poprzednim tomie, znakomicie zostały dalej poprowadzone tutaj, już dając nam kilka odpowiedzi, jednak tylko kilka i w dodatku niejasnych. To wszystko razem wzięte sprawiło, że teraz jeszcze bardziej nie mogę się doczekać ostatniej części, bo najzwyczajniej w świecie, po prostu wiem, że ją pokocham, tak jak zrobiłam to z jej poprzedniczkami.

Maszerują na oślep, ich głosy śpiewają, głosy lamentują, głosy śpiewają.

Słyszymy je, aż dzwoni nam w uszach, krzyczy nam w uszach, dzwoni nam w uszach.

    Pozycje takie jak ta, są moim zdaniem książkami, które mają niesamowicie szerokie grono odbiorców. Zadowolą i nastolatków i osoby starsze, tak mi się wydaję. Jeśli ktoś na co dzień lubuje się w fantastyce - książka jak najbardziej dla niego, jeśli nie - także, bo elementów fantastycznych jest tam w sumie nie wiele. Są one po prostu niewyobrażalne dla nas - ludzi XXI wieku. No bo kto jest wstanie wyobrazić sobie siebie, mającego zamiast dłoni, głowę lalki, w plecy wtopione ptaki, czy przyrośniętego na stałe brata? Takie lektury jak ta uświadamiają ludziom jak dobre jest ich życie oraz jak bardzo powinni je doceniać.

Potrzebują świętego i wybawcy, świętego i żeglarza, świętego i wybawcy.

Będą wiecznie szukać i błąkać się po tym brzegu, wiecznie szukać i błąkać się po tym brzegu.

    Losy wszystkich bohaterów bez wyjątku są w tym tomie kontynuowane, co mnie bardzo ucieszyło. Jak w poprzedniej części - narracja jest trzecioosobowa, ale rozdziały podzielone są w taki sposób, że jeden skupia się raczej na jednej konkretnej osobie, a zostało to wszystko tak skonstruowane, że wszystkim jest powierzone mniej więcej tyle samo uwagi. Ja osobiście, jak w pierwszej części wszystkich darzyłam sympatią, tak tu już wszystkich poznałam lepiej i niektórzy zaczęli mnie najzwyczajniej w świecie irytować. Tymi osobami byli Partridge oraz Lyda, a nawet trochę El Capitan, choć mimo wszystko lubiłam go. Oczywiście, jeśli o mnie chodzi to najbardziej lubiłam czytać o Pressii i Bradwellu i uważam, że za mało książki było im poświęcone. To oni byli olejem napędowym w tej lekturze, czytałam "Nowego przywódcę" tak szybko, byleby tylko dojść do rozdziałów poświęconych im. Myślę, że mimo tego, iż cała historia była najzwyczajniej w świecie warta uwagi, to bez nich nie byłoby w fabule tego uroczego wątku, który po prostu był konieczny. Oni byli nadzieją. Dla mnie przynajmniej.

Upiorne dziewczynki, potworne dziewczynki.

Kto je ocali od tego świata? Od tego świata?

Rzeka szeroka, rzeka się wije, rzeka woła, rzeka się wije...

    Oprawa graficzna jest urządzona w podobnych klimatach jak okładka poprzedniej części w naszym wydaniu i sprawia bardzo dobre wrażenie. Estetyczna, symboliczna, dobrze prezentująca się na półce oraz idealnie oddająca charakter książki, jak dla mnie, duży plus. Egzemplarz jest masywny - ma około 550 stron, a mimo to nie jest specjalnie ciężki, oraz podczas czytania nie zagina się grzbiet, co jest bardzo wygodne. No i oczywiście - skrzydełka.

    Podsumowując, odnosząc się do całej serii, nie tylko do tej jednej poszczególnej części - "Świat po Wybuchu" to coś co każdy powinien przeczytać. Myślę, że ta książka byłaby w pierwszej piątce młodzieżowych, ostatnio wydanych książek, z którymi po prostu należy się zapoznać. Ci, którzy czytali pierwszy tom, chyba wiedzą o czym mówię. U mnie jest to pozycja, do której na pewno wrócę jak i będę nawracała innych aby się zapoznali z przygodami tych właśnie bohaterów.Ode mnie zdecydowane 9/10. Polecam gorąco!

"(...)Rzekłaś "Żegnaj" temu całemu światu tutaj. Słyszałem jak to powiedziałaś.

Potrząsnęła przecząco głową.

- Nie żegnałam się ze światem, lecz z tobą."

"Świat po Wybuchu":

1. Nowa ziemia

2. Nowy przywódca

3. Burn

Oryginalny tytuł : Fuse
Nr. tomu w serii: II
Tłumaczenie: Janusz Maćczak
Wydawnictwo: Literacki Egmont
Data wydania: 08.05.3013r.
Ilość stron: 560
Cena detaliczna: 39,99

Za egzemplarz jestem wdzięczna Wydawnictwu Egmont :)

Jutro - Gemma Malley

    "Krąg życia nie może zostać przerwany."

    "Jutro" autorstwa Gemmy Malley to książka kończąca trylogię "Deklaracja", której przeczytania wprost nie mogłam się doczekać. Pamiętam jeszcze moment kiedy sięgnęłam po pierwszą część serii - była to bodajże moja pierwsza powieść z gatunku postapokaliptycznych i po tym jak mi się spodobała, straciłam wszelką nadzieję na to, że wydawnictwo dokończy tą serię, bo nic na to nie wskazywało. Jednak po dwóch latach (!) doczekaliśmy się drugiego tomu, a teraz, niecały rok później - finału historii. W końcu mamy odpowiedzi na wszystkie pytania, wiemy jak zakończą się losy Anny i Petera... Jednak czy zakończenie jest satysfakcjonujące?

    Walka z właścicielem Pincent Pharma - firmy zajmującej się produkcją Długowieczności - Richardem Pincentem, dziadkiem Petera trwa. Jednak zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Przypadkowi ludzie, w różnych rejonach świata umierają bez konkretnego powodu, niemalże w kilka sekund wysuszając się na śmierć. Nikt nie wie co to powoduje, jednak Richard Pincent coś podejrzewa. Najgorsze. Długowieczność może przestać działać. Kopia oryginału, którego nie ma, może rzeczywiście nie była idealna i teraz daje się to wyraźnie we znaki. Pincent jednak nie zamierza pozwolić ludziom wierzyć w to, że była to jego wina i do wiadomości publicznej wysyła informację, że to Podziemie - przez zwolenników Długowieczności nazywani "terrorystami" - zatruło partię Długowieczności i cały lud Londynu okazuję swoją nienawiść w dość... wyraźny sposób. Tym samym spokój Petera i Anny, którzy razem z córeczką - Molly, oraz młodszym bratem Anny - Benem zamieszkali daleko od wszystkiego, również dobiega końca. Są osoby, które posunęły by się do wszystkiego aby sprowadzić Petera z powrotem, a  raczej... jego sygnet, na punkcie którego niektórzy zwariowali. Do czego zdolny będzie Richard aby uczynić Długowieczność znów niezawodną? Czy Peter i Anna wyjdą z tego cało? Czy Jude, dalej będąc w cieniu swojego brata, w końcu pokaże swoją wartość? Co z Sheilą desperacko poszukującą rodziców, którzy porzucili ją w przeszłości? Czy członkowie Podziemia zdołają je ochronić? I kim w rzeczywistości jest Pip - jego przywódca?

    Nie bardzo wiem od czego mogę zacząć. Prawde powiedziawszy nie zauważyłam w tej książce rzeczy, które mi się nie podobały. Mam do serii sentyment, sporo oczekiwałam, ale też dostałam to, czego się spodziewałam, więc nie czuję się zawiedziona, wręcz przeciwnie. Podobał mi się sposób rozwinięcia akcji, idealnie moim zdaniem autorka wyważyła wszystkie "składniki" tej powieści, tak, że było tam nieco o miłości, przyjaźni, poświęceniu, zaufaniu ale też brutalności z jaką musieli codziennie zmierzać się niektórzy ludzie. Dało nam to książkę, która nie jest przesłodzona, a ma w sobie wszystko czego dobra lektura potrzebuje. Właśnie to w tej pozycji cenię.

    Za duży plus uważam sposób, w jaki została poprowadzona narracja. Jest ona trzecioosobowa, jednak teraz niemalże wszyscy autorzy piszą książki w taki sposób, że nawet przy narracji jak ta skupiają się tylko na jednym bohaterze, pozwalając nam pozostałych poznać tylko z pojedynczych scen. Tutaj bylo całkiem inaczek. Autorka skakała od jednych do drugich, w pewnym momencie pokazując scenę z życia Richarda Pincenta, zaraz znowu na tapecie był Jude, zamknięta w więzieniu Margaret - matka Petera, potem jeszcze sam Peter czy Julia Sharpe - zwykła kobieta, która nic specjalnego do fabuły nie wniosła, ale była tą, która kiedyś pozwoliła aby Anna i Peter uciekając z zakładu dla Nadmiarów schowali się u Niej. Poza nimi również było kilka osób, które autorka nam bliżej przedstawiła. Bardzo spodobał mi się ten sposób rozplanowania fabuły i narracji, w końcu coś chociaż troszkę innego.

    Bohaterowie są tacy sami jak w pozostałych książkach, choć w ostatnim tomie jest mało, powiedziałabym nawet że bardzo mało samych Petera i Anny, którzy przecież na początku byli głównymi bohaterami. W sumie w trakcie czytania nie zwróciłam na to uwagi, ale po skończeniu lektury tak to sobie uświadomiłam. Bardzo lubiłam i dalej lubię tę dwójkę, chociaż mam wrażenie, że przez to iż było ich tak mało, nieco przygaśli, chociaż dalej wykazują się odwagą. Duża część książki poświęcona była zaś Jude'owi czy samemu Richardowi, jednak nie ubolewałam nad tym, mimo, że nie są oni moimi ulubionymi charakterami, w szczególności Jude, który irytował mnie chociażby tym, że całkowicie głupiał i zapominał języka w gębie w towarzystwie dziewczyny.

    Okładka mnie trochę zaskoczyła, bo do tej pory wszystkie części wydawane były z taką

oprawą a tu wydawnictwo nagle coś zmieniło. Nie powiem, że na lepsze, ale też nie na gorsze, bo okładka w sumie dalej pasuje do pozostałych a na półce prezentuje się bardzo przyzwoicie. Bardzo lubię to jak w środku wydawane są książki Wilgi - ładna czcionka, duża (czego lubienie zostało mi chyba jeszcze z czasów dziecka) i czytelna, dobrej jakości papier, elegancko sklejony grzbiet, w środku z rozdziałami sprawa tez przyzwoicie załatwiona, brakuje tylko skrzydełek, ale da się to przeboleć.

    No dobrze, cóż jeszcze mogę powiedzieć. Trochę już szkoda, że moja przygoda z tą serią już się skończyła, bo naprawdę to lubiłam, a teraz jakby nigdy nic - koniec, jeszcze z takim intrygującym zakończeniem. Rzadko przy jakieś serii tak mam, ale czuję jakbym... straciła przyjaciela. Rany, to naprawdę dziwne, jednak jakoś tak, przywiązałam się do tej historii jak do żadnej innej. Jestem pewna, że w przyszłości jeszcze wrócę do tej historii i zachowam, jeśli nie dla potomstwa, to dla młodszej siostry, bo serię uważam za naprawdę wartościową i dojrzałą, nie lekką i niezobowiązującą, o której zapomina się miesiąc po przeczytaniu. Zdecydowanie polecam "Deklarację" tym, którzy jeszcze przygody z ta pozycja nie zaczęli, a tym, którzy to zrobili i miło wspominają, koniecznie polecam "Jutro", bo naprawdę warto. Ode mnie 9/10.

"Deklaracja":

1. Deklaracja

2. W sieci

3. Jutro

Oryginalny tytuł: The Legacy
Nr. tomu w serii: III
Tłumaczenie: Tomasz Konatkowski
Wydawnictwo: Wilga
Ilość stron: 320
Data wydania: 29.05.2013r.
Cena detaliczna: 39,99

Tu niby te okładki jak w polskim wydaniu,a le sama nie wiem, ta druga okładka którą umieściłam w recenzji jakoś bardziej mi pasuje :)

Przędza - Gennifer Albin

                „Dziś w nocy po mnie przyjdą”

                „Przędza” autorstwa Gennifer Albin, to książka, na którą napotykałam się non stop od kiedy tylko pojawiła się na księgarnianych półkach. Dobre recenzje, atrakcyjny wygląd egzemplarza i opis wskazujący na coś oryginalnego sprawiły, że dopadłam lekturę, kiedy tylko nadarzyła się okazja. I zaplątałam się w losy Kądzielniczek, niczym tytułowa Przędza tworząca materię całego świata.

                Adelice Lewys zawsze nieco wyróżniała się spośród rówieśniczek, jednak razem z rodzicami robiła wszystko aby zatuszować posiadanie ogromnego daru. Od lat uczono ją niezdarności, aby na egzaminie sprawdzającym wypadła źle i nie została zwerbowana. Jednak los chciał inaczej i wkrótce Adelice, mimo tego, jak bardzo pragnie uciec, dołącza w szeregi rządzącej światem Gildii jako Kądzielniczka. Jej dar dostrzec jest niesamowicie łatwo, dlatego dziewczyna szybko awansuje na wyższe stanowiska, a także zwraca swoją osobą uwagę samej Prządki- Loricel, która jest nad wszystkimi Kądzielniczkami. W międzyczasie też dziewczyna daje się we znaki bezwzględnej Maeli, która jest osobą odpowiedzialną za jej wyszkolenie, oraz bardzo przypada do gustu jej asystentowi i to z wzajemnością. Jednak też nie można zapomnieć o pierwszym kamerdynerze, Joście, z którym też łączy ją więcej niż powinno. Jakie plany ma wobec niej Loricel? Do jakich metod sięgnie Maela, aby uprzykrzyć życie Adelice? Jak rozwinie się sytuacja z chłopcami, których wcale lubić nie powinna? Co się stało z rodziną dziewczyny? Czego może chcieć od Niej sam ambasador?

                Raczej nie piszę recenzji na zasadzie plusów i minusów, ale tutaj tak zrobię, bo jest kilka rzeczy, które rzuciły mi się w oczy. Jeśli chodzi o plusy, to spodobał mi się pomysł autorki, nie mogę zaprzeczyć, oraz sposób poprowadzenia fabuły – w taki sposób, że cały czas się coś działo, a książka była naprawdę wciągająca. Co do minusów, to bardzo bolało mnie to, że w książce używane było dużo dziwnych pojęć, takich, z którymi spotykam się po raz pierwszy, a nigdzie nie było wytłumaczenia co to jest. Moim skromnym zdaniem, słowniczek na końcu w tej książce byłby niezbędny a tu mi go zabrakło. No i przez to wszystko, mimo że oczywiście rozumiałam co się dzieje, chwilami były małe niejasności i nie potrafiłam sobie wyobrazić niektórych rzeczy. 

                Główna bohaterka to taka typowa dziewczyna, nieco nieśmiała, dość odważna, taka po prostu schematyczna i też podczas czytania nie żywiłam do niej jakichś szczególnych uczuć. Jednak pozostałe charaktery były całkiem niczego sobie. Polubiłam Erika i Josta, mieli w sobie coś urzekającego, choć jeśli miałabym wybierać, stanęłabym po stronie Josta. Sympatyczna była Enora – mentorka Adelice, z którą też był związany ciekawy wątek, oraz intrygowała mnie Loricel – Prządka. Za to ambasador - Cormac, był postacią, która denerwowała mnie samym swoim istnieniem.

                Największym plusem książki jest chyba okładka, która robi bardzo pozytywne wrażenie. Estetyczna i ciekawie zrobiona w taki sposób, że gdy świeci na nią światło widzimy tęczę. W dodatku skrzydełka, dobry papier. O niebo lepsza oprawa, naturalnie, od tej prezentowanej obok, przynajmniej według mnie :)

                Ogólnie podsumowując to jak pamiętam tę książkę, to chyba najzwyczajniej w świecie spodziewałam się czegoś lepszego. Recenzje były naprawdę dobre i książka okazała się interesująca, ale mówiąc prosto - bez szału. Nie trafia ona na półkę moich ulubionych pozycji i jestem niemalże pewna, że więcej do niej nie wrócę, aczkolwiek jeśli kolejny tom wpadnie mi w ręce, chętnie przeczytam. Polecam osobom, które lubią książki wypełnione po brzegi akcją, tajemnicami, ale którym także nie przeszkadza niejasność fabuły i nijaka bohaterka. Ode mnie 6,5/10.

Crewel World:

1. Przędza

2.Altered

Oryginalny tytuł: Crewel

Nr. tomu w serii: I

Tłumaczenie: Łukasz Małecki

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Data wydania: 17.04.2013r.

Ilość stron: 390

Cena detaliczna: 38zł

Saga księżycowa t.2 Scarlet - Marissa Meyer

„Nie wiedziała, że wilk jest przebiegłym i niegodziwym zwierzęciem, i nie obawiała się go.”

            „Scarlet” to druga, po „Cinder” księga „Sagi Księżycowej” autorstwa Marissy Meyer. Miałam bardzo pozytywne odczucia po przeczytaniu pierwszej części, jednak to głównie dlatego, że darzyłam główną bohaterkę dużą dozą sympatii. W przypadku drugiego tomu tytuł, jak i opis wskazywały na to, iż, mimo tajemniczego zakończenia poprzedniej książki, to ta będzie już o innej bohaterce, co mnie trochę zniechęcało i dlatego odwlekałam przeczytanie dość długo. Ale w końcu się zabrałam i teraz żałuję, że na następną część będzie trzeba czekać tak długo.

                Scarlet Benoit nie jest nikim specjalnym. Razem z babcią zajmuje się gospodarstwem rolnym, i żyje sobie spokojnie we francuskiej wsi. Jednakże wszystko zmienia się w momencie, w którym znika babcia dziewczyny, a władze zaprzestają już nawet jej szukania. Zdeterminowana, postanawia zrobić wszystko aby ją odnaleźć, w międzyczasie poznając tajemniczego Wilka specjalizującego się w nielegalnych walkach, który zdaje się pomagać Scarlet, jednak nikt nie wie jakie naprawdę są jego intencje. W dodatku pojawia się jeszcze jej ojciec z informacjami, które również dają jej wiele do myślenia. W Nowym Pekinie zaś pewna dziewczyna-cyborg, uciekając z więzienia w towarzystwie niejakiego Kapitana (czy też raczej kadeta) Carswella Thorne’a wyrusza do Francji na poszukiwanie Michelle Benoit, która, służąc kiedyś w wojsku, może wiedzieć zdecydowanie więcej o naturze Cinder niż ona sama. W tym samym czasie dwójka uciekinierów ścigana jest przez kogo tylko się da, gdyż losy Wspólnoty Ziemskiej są zagrożone, królowa Levana chce Cinder, jest to jej warunek, inaczej świat jaki ludzie do tej pory znali, czeka zagłada. Losy Cinder i Thorne’a oraz Scarlet i Wilka, naturalnie, się splatają. Czy razem zdołają odnaleźć Michelle Benoit? Czy Wilk ma czyste intencje? Czy cesarz Kai będzie potrafił znaleźć sposób na ocalenie kraju bez poświęcania dziewczyny-cyborga, do której mimowolnie czuł więcej niż powinien? Co z doktorem Erlandem? Drugi tom przynosi nam jeszcze więcej pytań, a bardzo niewiele odpowiedzi.

                „Czerwony Kapturek był łakomym kąskiem i wilk wiedział, że będzie on jeszcze smaczniejszy, niż jej babcia.”

                Na skrzydełkach okładki umieszczone są fragmenty opinii dotyczących tej książki, i z jednym zgadzam się całkowicie. To co stworzyła Marissa Meyer, wszystkie sceny, fabuła… wszystko jest niesamowicie plastyczne i daje ogromne pole do popisu dla wyobraźni. Świat przedstawiony jest tak bardzo inny od rzeczywistego i tak bardzo udany! Teraz w wielu książkach, które zdarza mi się czytać widzę, że autor wychodzący z czymś nowym chce być oryginalny i tą oryginalnością właśnie urzec czytelnika. Pani Meyer udało się to znakomicie. Egzemplarz jest dość masywny, ma sporo stron, jednak tak zostałam wciągnięta przez tę historię, że nie potrafiłam odłożyć książki na bok. Aż się sobie dziwię, że tak opornie szło mi zabranie się za nią.

                Jak na początku wspominałam, że obawiałam się iż w tym tomie nie będzie dalej pociągnięty wątek Cinder. Tak, niesamowicie zadowolona mogę powiedzieć, że się myliłam, bo dziewczyna nadal jest znaczącą postacią, jeszcze w komplecie z Kapitanem Thornem, to już w ogóle stanowią mieszankę wybuchową. Brakowało mi tu, naturalnie, tego co niesamowicie polubiłam w pierwszej księdze, mianowicie relacji Cinder z Kaiem, którego losy śledzić mogliśmy, ale osobno. Poza nimi była jeszcze tytułowa Scarlet z intrygującym Wilkiem, których również polubiłam, chociaż jeśli miałabym wybierać miedzy bohaterkami, to jestem zdecydowanie po stronie Cinder.

„Och, babciu, jakie ty masz wielkie zęby!”

                Jeśli chodzi o oprawę graficzną, to jak w przypadku pierwszego tomu – nie mam zastrzeżeń. Okładka jest ładna, wszystko ładnie prezentuje się na półce, są skrzydełka, jedynie ta czarna okładka, która od razu jest cała umazana, gdy tylko dotknie się jej chociaż trochę brudną ręką. Nie jest to wygodne, chociaż da się przeżyć.

                A więc, podsumowując, przy „Scarlet” spędziłam mile czas, zagłębiając się w losy dwóch charyzmatycznych bohaterek, oraz całej Wspólnoty Ziemskiej. Po zakończeniu lektury potrafiłam tylko załamać się, że do następnego tomu jeszcze sporo czekania, w taki sposób kończy się książka, torturując czytelnika. Teraz już wiem, że gdy tylko będę miała okazję zabrać się za trzecią księgę „Sagi Księżycowej”, to już na pewno nie będę się tyle wzbraniała przed rozpoczęciem. Pozostaje tylko czekać i mieć nadzieję, że kolejny tom da nam już chociaż odrobinę więcej odpowiedzi, a nie sprawi że będziemy chcieli zadawać jeszcze więcej pytań. Zdecydowanie serię polecam, myślę, że przypadnie do gustu dużemu gronu odbiorców. Ode mnie 8,5/10.

                „Żebym mogła cię zjeść, kochanie.”

Saga Księżycowa (The Lunar Chronicles):

1. Cinder

2. Scarlet

3. Cress

4. Winter

Oryginalny tytuł: Scarlet

Nr. Tomu w serii: II

Wydawnictwo: Literacki Egmont

Tłumaczenie: Dorota Konowrocka

Data wydania: 08.05.2013r.

Ilość stron: 497

Cena detaliczna: 34,99 zł

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Egmont :)